I Alternatieve Geneeswijze I de Lakenpluizer I Summerstory I de Vruchtbare Fabriek I Art by Rolf Jordan I 

ALTERNATIEVE GENEESWIJZE

Zijn moeder vond het eindelijk goed. Daar stond hij dan. Zou zij komen? De gasten waren van ver gekomen. De omgeving zag oranje. Het was zijn eerste optreden in het
nationale team,slechts zeventien jaren jong, op de grens van volwassenheid. Nog met één been in het ouderlijk huis ('je vader gaat mee, of anders ik!'), met het andere op vrijersvoeten ('n glimp van haar op te vangen vanavond betekende al scoren...’) zou hij het moeten opnemen tegen de 'gasten' uit het verre Azië.

Het publiek scandeerde galmend zijn naam. Wwwwiillllemmmmm, Wwwwiillllemmmmm Wwwwiillllemmmmm. Hij vond het een heerlijk gevoel. Zijn grootvader zou trots op hem zijn geweest. Helaas kon hij het niet meemaken omdat hij nog veel kippen moest witten. Zijn grootvader was zo'n man die zelden in de grote stad kwam en tevredenheid en levensvervulling vond op het platteland. Ooit begonnen met vier Welsummer krielen, bepaalden nu zijn kippen het leven van alle dag. Deze prachtige, rode dieren te moeten witten, stuitte hem vreselijk tegen de borst. Met boerenslimheid zocht hij een manier om hier onderuit te komen. En toen wist hij het.

Hij belde met de stichting WDVC. Een vriendelijke vrouwenstem nam op: "Goedemorgen u spreekt met het automatisch antwoordapparaat van WeeDeeVeeCee.
Kies 1 voor gerechten, kies 2 voor storingen, kies 3 voor vragen die niet onder 1 en 2 vallen”. Hij koos voor 3 en op het moment dat hij zijn zorgvuldig gerepeteerde vraag
wilde stellen, zonk hem de moed in de schoenen. De verwachting om via 'keuze 3' een menselijk wezen van vlees en bloed te kunnen ontmoeten, werd hem op het moment suprême te veel. Stamelend zocht hij zijn woorden, die eerder als een prachtige volzin zijn mond verliet: “Kkk...an het zzzijn dat ikkk u e...eerder ges...sproken heb?” De vriendelijkheid was plotseling geheel uit de vrouwenstem verdwenen: “Voor een
duurzame relatie, kies 1, voor een avontuurtje, kies 2, voor speciale wensen, kies 3”. Deze zakelijke opsomming deed hem nog meer twijfelen.

Opeens kreeg hij een inval, hoe hij zich hieruit kon redden. Hij koos voor 3. Een zware mannenstem zei: "Er zijn nog 5 wachtenden voor u". Hij vond dit vreemd. Weer
die stem: "Er zijn nog 3 wachten voor u". Die stem kwam hem bekend voor. Weer die stem: "Er zijn nog 3 wachten voor u". Nu herkende hij die stem: Het was de stem van
de acteur die hij onlangs zag optreden in het Vondelpark..... (Voor het eerst ligt hier een tijdsaanduiding voor dit verhaal: Het is hoogzomer, het leven speelt zich buiten af, het vertier, de criminaliteit, maar vooral de liefde.....).

Die acteur dus, die zijn geluk kwam beproeven in de grote stad. Deze man nu was een digitale stem geworden. Hij hoefde geen smoes meer te verzinnen. "Waarmee kan ik u van dienst zijn?" Eindelijk kon hij zijn speciale wens kenbaar maken. Ik moet elke week de kippen witten en vroeg mij af of deze bevruchting ook op een andere manier kon. “Jazeker wel!” antwoordde de acteur met hanige stem (want daar was hij acteur voor), “Daar hebben wij wel een passende interface voor”. Hij sprak nu plots in de 'wij' vorm om duidelijk te maken dat men van doen had met een bedrijf gericht op het maken van winst, en daar viel niet mee te spotten. “Klodder witte verf er in, de kippen gewit èn bevrucht (en helemaal tevreden) eruit. En dat allemaal voor slechts EUR 399,-!”

Er viel nu een lange stilte. Zijn gedachten flitsten terug naar zijn kleinzoon. Dit gesprek met deze acteur leidde tot niets. Kippen witten met een kwast? Belachelijk... Die man had echt geen verstand van kippen witten. Zijn kleinzoon wist dit al toen hij nog niet kon lopen. Het witten van een kip was een heel secuur werk, je moest je
absoluut niet laten afleiden door die hedendaagse denkbeelden en technieken die het witten van kippen vergelijken met de een of andere vorm van platte seks waarbij het voor de man de beste manier is om een vrouw in bed te krijgen, om haar riant mee uit eten te nemen en er goed geld tegenaan te gooien. (Dat kipgerechten hierbij erg favoriet zijn, hoeft verder geen betoog...) Alle mannen tippelen op billen en borsten,
maar vrouwen kijken toch veel meer naar een dikke portemonnee...

Hij realiseerde zich dat hij zich met deze gedachten op een slap koord bevond, dat ook nog eens hevig begon te trillen toen hij aan de overkant een perfect geschapen
mens zag lopen. De warmte gutste uit zijn poriën, zijn van oorsprong blanke huid kreeg de kleur van een gewitte kip. Hij keek om zich heen. Niemand had dit wezen in
de gaten. De straat was vol met haastige mensen, op dit tijdstip het normale beeld aan de Joachim Stahlerstrasse. Het verlichte wezen daalde de rode loper af die de entree van Hotel Hardenberg sierde en ging spoedig op in de grauwe Berlijnse massa. De stroom voerde hem naar de Ku'dam, hartje centrum. Was hij hier niet eerder geweest? De spraak van de massa kwam hem zo bekend voor.

Terwijl hij bleef staan, en de mensen zich langs hem drongen, kwamen de beelden van de Eemhof hem weer voor de geest: Het was al weer twee jaar geleden dat een hevige brand dit heerlijke oord in de as legde. Waarom moest hij aan het Eemhof denken? Natuurlijk... men sprak hier dezelfde taal. “Hoe gaat het”? Het mooie wezen sprak vloeiend Hollands. “Ik heb het idee dat u mij volgt”. “Waarom zou ik u volgen? U bent inderdaad een mooie aantrekkelijke man. Maar mijn gevoelens zeggen dat wij elkaar al eens eerder ontmoet hebben, twee jaar geleden, daar op de Eemhof”. De beelden van toen kwamen langzaam terug in de scherpte: De oude eik -het enige exemplaar in het nieuwe land -, de dansende lichtjes en toen, als afkomstig uit een ander wereld, de verschijning van die prachtige jongeling. Vlasblond haar, met een triestige uitdrukking in de groene ogen. Breekbaar vooral.

Ik werd zo door de scène aangegrepen dat ik niet in de gaten had dat het begon te regenen. Om ons heen werd het steeds stiller. Een paar mensen bleven staan. Het
waren hoofdzakelijk mannen met leren broeken. Ze sloegen de scène onbewogen gade. Een enkeling werd door emotie overmand en wierp zich ter aarde. De jongeling zweefde hun richting op en probeerde contact met hen te maken. Zijn lippen bewogen op woorden die niet kwamen, of op z'n minst niet gehoord werden. De mannen keken elkaar vol onbegrip aan en begonnen zich uit te kleden. De regen had zijn werk gedaan. Daar stonden ze dan in hun volle glorie met omhoog geheven sabel. Het spel kon beginnen.

Maar was het wel een spel, of ging het hier om bloedige ernst? Hoe dan ook, de situatie was hoogst ongebruikelijk, ja zelfs in hoge mate ongemakkelijk. Zeker toen de regen overging in natte sneeuw, ook uiterst merkwaardig in deze tijd van het jaar. Uit onverwachte hoek kwam een doorbraak in deze statische toestand: De regisseur zette de megafoon aan de lippen en riep: "Sorry.. sorry.. ik heb de film vergeten!". Grumph! Sjeise!! Kukeleku!!!” Alle spelers riepen door elkaar. Dit was al de derde keer dat het mis ging.

Intussen was het al laat geworden. Eén van de knappe spelers zei: "Hebben we daarom tot Pasen moeten wachten? Dat het zou gaan om een passiespel hadden ze gelijk wel mogen zeggen. Dan had ik de baard laten staan en zou ik nu verlost zijn van dit aanplak- exemplaar!". De mooie jongeling kwam op hem toe en sprak met zachte stem: "Rustig maar, ze zijn de nieuwe al aan het halen. De winkels zijn toch immers open met de Paasdagen; dat zijn nu de voordelen van deze 24-uurs maatschappij!". Onze bebaarde vriend, ging mokkend heen en smeet -duidelijk voor iedereen zichtbaar toen hij de regisseur passeerde- zijn baard op de grond. De mooie jongeling liep terug naar zijn caravan, opende de deur en gaat verder met het verhaal dat hij aan het schrijven was. Het verhaal gaat over een jonge man die eindelijk -na toestemming van zijn moeder- tijdens een belangrijke wedstrijd zijn geliefde zal ontmoeten.

Er schieten allerlei gedachte door hem heen. Zelfs zijn grootvader, de bekende kippenwitter, passeert de revue. Op een mooi paasweekend, tijdens een hevige
sneeuwbui, doet hij zelfs mee met het verfilmen van het
levensverhaal van zijn zus. Een van de hoofdpersonen, Mattheus, deelt met hem deze benauwde caravan. Een
blaaskaak van de bovenste plank zonder enige acteerervaring. Verder dan een zwijgende rol als Tinky Winky in de Deense versie van de TeleTubbies, en een
rolletje (?) als Mongool die het vlaggetje lekkerder vindt dan het stukje Maaslander, was hij tot op heden niet gekomen. Maar hij was de enige hier met een echte, volle baard. En om die reden had de regisseur bepaald dat hij bij het proeven van de Maaslander zijn baard even af moest doen.

Ook was hij de figurant bij het aftreden van het tweede paarse kabinet. Zijn taak bestond uit het omzeilen van vragen. Op een meesterlijke, Fortuinse wijze kon hij
vertellen dat men rood niet moest zien als kleur, maar men beter kon spreken van een warme teint, die neigt naar de samenwerking van geel met magenta. Pim had het kunnen verwachten, nu, op dit moment…..Na een stilte van enkele tientallen seconden keek de psychiater op van zijn notitieboekje en vroeg: “En nu?” Een veel langere stilte volgde. Met horten en stoten kwam het er tenslotte uit, terwijl er een traan vanuit zijn ooghoek
langs zijn neus naar beneden liep. “Dan toch maar een nieuw imago” stotterde Pim. “Maar nog wel kaal, ondanks de baard”, klonk het zelfverzekerder. “Met je hoofd in een doek gewikkeld op Afghaanse wijze en een donkere baard, zal de metamorfose compleet zijn”!”, antwoordde de psych. “Van Pim naar Bin, niemand zal het verschil merken!” Om de daad bij het woord te voegen liep de psych naar het buro. 'Ik zal een afspraak voor je maken bij radio 3, dan kan je daar alvast je nieuwe imago promoten. Hoe het verder afliep weten wij maar al te goed….. 

                                                                                                                                                de Lakenpluizer