volgende nacht eveneens rustig zou verlopen. Nadat hij het late nieuws
gekeken had deed hij de lichten in de kamer uit. Hij liep de gang in,
maakte een sanitaire stop, controleerde of het gas in de keuken uit was
en maakte aanstalten om naar boven te gaan. Een windvlaag kwam door
de straat, maar aan de verlichtte bomen kon hij zien dat de bladeren nau-
welijks bewogen. Het was hem onbegrijpelijk dat plotseling de voordeur
open woei...... als aan de grond genageld bleef hij met een bonzend hart
staan, oog in oog met de grote platanen voor de huizenrij aan de overzijde
die roerloos de stormwind trotseerden, zonder ook maar de geringste be-
weging in het weelderige bladerdak. Wel zag hij de wolken haastig voorbij
de volle, ronde maan schuiven en in haar schijnsel de weerhaan op het hoge
dak aan de overkant als een dolle heen en weer draaien..... Hier was iets
goed mis..... Op de gangthermometer zag hij dat de temperatuur boven de
38 graden was gestegen. Het had de hele avond gesneeuwd, buiten was
het wit. Even dacht hij aan die ijsberen die weer rond de wakken liepen.
Heet, buiten sneeuw en deze wonderlijke windvlagen. Moest hij het W.I.N.
bellen? De vorige keer verklaarde ze hem ook voor gek. De temperatuur
bleef maar stijgen. Met grote argusogen bekeek hij de thermometer in de
gang. Inmiddels 39 graden. Hij zette de deur nog verder open in de hoop
dat daarmee de temperatuur in huis wat zou afnemen. In een halve minuut
steeg die alweer met een halve graad. Hij waagde het de voordeur achter
zich te laten en naar buiten te gaan....... De sneeuw, die inmiddels een tapijt
van minstens tien centimeter dikte had neergelegd, voelde raar aan. Niet koud,
niet warm, nee, helemaal niets. Het leek alsof op een wonderlijke manier zijn
voeten tegen de kou en de sneeuw beschermd waren. De koude had op geen
enkele manier invloed op het gevoel in zijn voeten. Ze koelden niet af ondanks
het feit dat er zich slechts een witte pantoffel tussen zijn blote voeten en de sneeuw
bevond. Het leek wel alsof ze door een grote witte vacht tegen de invloed van de
sneeuw op konden, zoals bij ijsberen de evolutie had bepaald. Ondanks de tem-
peratuur en de wind kreeg hij een niet te bedwingen verlangen naar vis, naar zo'n
groot spartelend, zilverkleurig exemplaar, waar hij vol zijn tanden in kon zetten.
Maar de buren zouden hem voor gek verklaren! Daarom moest hij omzichtig te
werk gaan.
door naar de belwinkel. Daar aangekomen ontdekte hij dat de deur gesloten was.
Dat was vreemd? Het licht branden volop, normaal was deze winkel 24 uur per dag
geopend. Hij keek door de etalage de winkel in en zag tot zijn grote verbazing dat
ook daar sneeuw lag. Nee, bij nader inzien was het geen sneeuw maar ijs. Geen
ijsblokjes of een gladde ijsvloer, nee het waren stukgeslagen stukjes ijs gecrunshed
dus. En wat was er op dat ijs gedrapeerd? Schoongemaakte en gefileerde zilver-
kleurige vissen. Dode glazige ogen keken hem aan. De sneeuw bleef gestaag uit
de hemel vallen maar hij kreeg het warmer. Plotseling realiseerde hij zich dat de
huizenrij waarin de belwinkel zich bevond slechts schijn was, een façade die boven-
dien op ieder moment een andere vorm kon aannemen. En zijn gedachten waren
daarbij het besturingselement. Denkend aan de warmte van de zomerzon, verdwijnt
de sneeuw even plotseling als zij gekomen is en verandert het grauwe decor van de
schaars verlichte belwinkel in het open panorama van de vissershaven. Zijn weg-
zoekend tussen touwen, netten en opgestapelde plastic bakken met de meest
vreemdsoortige zeebewoners, probeerde hij een telefooncel te vinden. Hij moest
nog steeds het W.I.N. Bellen. Hij zag overal de vlaggen halfstok hangen. Dat deed
hem denken aan het toch wel plotseling overlijden van de schoonmoeder van een van
zijn beste vrienden. Zij was al jaren in een andere wereld en had besloten er nu definitief
naar toe te gaan. Met die nieuwe WAO wet had ze toch geen schijn van kans meer.
Langzaam liep hij naar de rand van de kade waar het een drukte van jewelste was.
Overal liepen de halfstokvlaggen heen en weer alsof ze ergens op tijd moesten zijn.
Het volgende moment moest hij plotseling denken aan een savanne, maar ook aan
ijsberen. Het kookte in zijn hoofd, alles tolde en leek niet meer tot rust te komen. Hij
zag woestijnbergen drijven in de Noordelijke IJszee, had koude voeten terwijl hij het
idee had in een stoombad te zitten... of was het de mist die door het gesmolten ijs was
ontstaan? En waar was die telefooncel gebleven?
De mist trok op. Vaag werden de omtrekken zichtbaar van een verlaten
industrie-
landschap
met schoorstenen waar
geen rook meer uitkwam. Het
zonlicht sloeg
spookachtige
schaduwen over de vervuilde grond. Plassen met
drekkig water weer-
spiegelden dood en verderf.
Het enige kleurelement in al die grauwheid was de rode
telefooncel
met ingeslagen ramen. De hoorn
van het toestel
hing bewegingloos aan
het snoer naar beneden, de telefoonboeken
nog nasmeulend in hun houder.
Vanaf
hier het
W.I.N. bellen leek hem onmogelijk. Een plotselinge ingeving deed hem
denken
aan de kolonisten van Catan. Dit zou de nieuwste rage worden op het
gebied
van bord-
spellen. Het zou de
bekendheid van het
Monopoliespel overschaduwen.
Het W.I.N.
moest maar even wachten. Vandaag zou voor het
eerst de zondagskrant
uitkomen.
Snel liep hij
weer terug naar huis. Maar waar was zijn huis gebleven? Zijn huis? Had
hij wel een huis? Staat het huis niet symbool
voor geborgenheid? Door zijn hallucinerende
waarnemingen was het hem
onmogelijk
in contact te komen en blijven met de werkelijkheid
(de afgebrande
telefooncel
met bungelende hoorn) en
de geborgenheid. Immers, alles
was
weg. Hij was
alleen, emoties hadden geen invloed meer op hem (koud en warm deden hem
niets), met anderen communiceren was onmogelijk (het zoeken naar een
telefooncel)
en de
geborgenheid
was ver te zoeken. Wat
hem restte was:
de "uitstappil"! Dat kleine roze
exemplaar in de smoezelige verpakking
dat hij altijd bij zich droeg. Met kloppend hart
graaide hij in zijn
broekzak
en zocht tussen papersnippers en veel kruimels naar iets wat
op een
pilletje
leek. Eenmaal gevonden legde hij de cellofaan verpakking met daarin het
roze wonder op de
vlakke hand en keek er
gebiologeerd naar. Dit
alleen al was aanleiding
voor hem om zo snel mogelijk het W.I.N. te
bellen. Ook zijn tegoed aan
airmails moest hij
snel
gaan opmaken. Deze periode van zweven tussen werkelijkheid en
fantasie was alweer enige
tijd geleden. Hij had
eindelijk het W.I.N. kunnen bellen. Dit gesprek had hem goed gedaan.
Hij zou gaan werken bij een bedrijf
dat zich bezighield met
klimaatbeheersing.
Volgende
week had hij een
afspraak met Dimitri Valjakov,
zoon van de beroemde
en zo triest aan
zijn einde gekomen professor Pjotr Valjakov.
Voor deze afspraak zou hij
vertrekken naar
Ittoggortoormiit
in het oosten van Groenland en per hondenslee de tocht ondernemen naar
de weerfabriek van Dimitri op de flanken van Gunnbjorns Feld. 'Terug
naar
het ijs! Terug
naar de beren!' schreeuwde hij uit voor een ieder die
het
maar horen wilde. De pil kon weer
in de broekzak, hij had weer een
doel voor ogen! Thuis zou hij
gelijk op zoek
gaan naar zijn
laatste airmiles overzicht, maar met een schok
realiseerde
hij
zich dat hij helemaal geen
huis
meer had. Snel
bladerde hij door zijn zondagskracht op zoek naar de woonbijlage.
Tevergeefs.
'Die komt pas op woensdag uit en dat is te laat, verdomme!' siste hij
met
gespannen lippen.
'En bellen vanuit de rode telefooncel kan ook
al niet. Van waar heb ik eigenlijk het W.I.N. gebeld?'
Toen hij zo zijn gedachten liet gaan over deplek
waar hij nu stond, hoe hij daar gekomen was
en zijn fantasie de vrije
loop liet over klimaatbeheersing, Groenland,
airmilessaldo, die uitstap-
pil! Hij begreep het niet meer.
Had hij nou die pil wel
ingenomen en was of had
hij die pil
gewoon weer in zijn broekzak gedaan. Of was dat zijn
wens geweest! Twijfel, twijfel
twijfel.
En weer
kwamen die onrustgevoelens boven. Hij voelde dat de grip op de
werkelijkheid
als
zand tussen zijn vingers weggleed. Hij stond daar met zijn beide
handen
in zijn zakken en voelde
tot
diep in de groezelige punten.
In de linker vond
hij een opgerold papiertje en toen hij dit op de
brugleuning waar hij
zich
nu bevond met beide handen
gladstreek, ontdekte hij de nauwelijks
leesbare teksten:
groep werkelijkheid-bevorderaars en zal elke rem voor verdere ontplooiing van het bèta-
systeem bevorderen. Door het innemen zal op de lange termijn het leven vrolijker worden.
Echter, het geeft geen enkele garantie dat men van zijn oudendag voorziening gebruik kan
maken. Als u overgevoelig bent voor voortplanting is het verstandig contact op te nemen met
uw plaatselijke W.I.N. afdeling. Deze "Uitstappil" is ideaal voor mensen die de weg niet meer
weten. Hij laat u uitstappen of ontsnappen uit moeilijke situaties. Hij zal de rijvaardigheid in
de zin van voortplanting niet beïnvloeden. Ged.nr.1356-56739-768utyu-579".
waar Dimitri Valjakov, zoon van de beroemde professor Pjotr Valjakov, met zijn dochters op
hem wachtte.
witte vlakte die door haar eenkleurigheid daardoor aan schoonheid won. Groenland
vanuit de lucht gezien was fascinerend en opwindend. De opwinding die hij, sinds hij
'de uitstappil' vanaf de brug in het water geworpen had, alleen maar voelde toenemen.
Dat de inname van de pil de prikkels in zijn onderlichaam hoegenaamd niet zouden
beïnvloeden bij een bezoek aan de vruchtbare fabriek, waar dan ook gesitueerd, had
weinig indruk op hem gemaakt. Zijn meest intrinsieke motivatie was het om, zonder
middelen van buiten af, dus geheel op eigen kracht en gevoel, de ervaringen uit de
'vruchtbare fabriek' in zijn meest pure vorm te beleven. Warme gevoelens vlogen met
hem mee naar het meest bizarre en koude oord ter wereld. Een ding was hem echter
niet verteld: de vruchtbare fabriek en haar omgeving waren niet van ieder gevaar ontbloot
- ze waren gebouwd op een drijvende ijsschots waarvan verwacht werd dat hij in snel tempo
zou smelten zodra hij in aanraking zou komen met de steeds meer naar het noorden op-
rukkende Warme Golfstroom. Deze alles vernietigende warmwater stroom, op een on-
bewaakt moment ontsnapt uit Valjakov's weerfabriek, keerde zich nu mogelijk tegen zijn
nazaten, het zou slechts een kwestie van tijd zijn.....
Precies op tijd raakte het toestel de bevroren grond, en ondanks het brullende geluid van
de remmende motoren overviel hem reeds de immense stilte van dit godverlaten oord.
Het toestel taxiede omzichtig naar de vier stipjes in het oneindige wit en een grote opwinding
maakte zich nu van hem meester. Toen hij de contouren van het ontvangstcomité duidelijke
kon onderscheiden. Het waren de dochters van Prof. Pjotr Valjakov die in twee rijen van 5
een ontvangsthaag vormde. Deze beeldschone dames hadden totaal niets aan. Ook zij
waren natuurlijk besmet met het W.I.N. virus. Dit virus beschermt je tegen kou en warmte.
Ondanks de snijdende koude windvlagen begon hij te zweten. Hij voelde hoe het bloed niet
alleen door zijn hoofd stroomde maar ook rijkelijk een ander lichaamsdeel bevoorraadde.
Toen de naakte dochters van prof. Valjakov zijn richting opkwamen om hem te begroeten
kon hij zijn opwinding niet meer bedwingen. Hij wist, dat als hij zich in een dergelijke staat
bevond, dit lichaamsdeel in grootte meestal dat van soortgenoten overtrof. Ruim zittende
kleding wist dat vaak te verbloemen, maar de gewoonte van het land was dat bij aankomst
een borrelglaasje met W.I.N. gedronken moest worden alvorens ook te bewijzen dat kleding
niet meer nodig was voor bescherming tegen de kou. Normaal deed de koude zijn opge-
wonden deel weer verkleinen tot normale proporties, maar nu? Hij nam een slokje W.I.N. en
tien blote vrouwen stonden klaar om zijn kleren te aanvaarden.
had toevertrouwd nog eens over en vroeg zich af of dit nu de wending was die zijn verhaal
moest nemen. Blote vrouwen in een ijzige vrieskou, een extremiteit die misschien nog niet
ver genoeg ging, waar het de reclamecampagne voor het merk 'W.I.N.' betrof. Wat was
hierbij uiteindelijk zijn persoonlijk gewin? Een orgie in de sneeuw? Of dronkenschap aan
de rand van de ijsschots? Plots veranderde het witte ijs rondom hem in glazig nat en verloor
hij de vaste grond onder zijn blote voeten. Terwijl hij langzaam het wak inschoof, veranderde
de vrouwen in rondvormige worsten. Deze worsten namen de kleur van oranje aan en er
verschenen zwarte zeskantige stippen op. Het was een sensationeel gezicht. De worsten
begonnen zich te vermenigvuldigen. Overal zag je nu worsten. Het water was nu tot aan zijn
kuiten gekomen waardoor hij badend in het zweet, draaiend als een tol en met een kolossale
erectie wakker werd. Het digitale beeld op het grote LCD-scherm aan het voeteneind van zijn
bed gaf aan dat hij een keuze moest maken. De DVD waarop de softporno film "De vruchtbare
fabriek" stond was naar het beginpunt terug gesprongen. Moest hij nu kiezen om deze nacht-
merrie scène voor scène te herbeleven of moest hij gewoon plaatjes kijken van blote Valjakov-
meisjes? Hij staarde naar het plafond terwijl 'het beeld' om keuzes vroeg. Hij kon natuurlijk
ook het zilveren schijfje uit de speler halen maar daarvoor moest hij wel zijn bed uit. Staan
- opstaan - op zijn benen staan. En juist dat was zo pijnlijk. Zijn erectie was zo enorm dat hem
het uitzicht op zijn bedstede-brede panoramascherm goeddeels ontnomen werd, dus was
de keuze om het bed uit te zwaaien snel gemaakt. De werkelijk actie daarentegen was een
stuk moeilijker, zeker toen hij ontdekte dat de mens niet van de aap afstamde. Hoe hij dat
ontdekte was vrij simpel. Hij keek naar zijn voeten en zag duidelijk dat daar nooit geen handen
hadden kunnen zitten. Het is hetzelfde als dat je kippen geen chocolade voert, je krijg toch
geen chocolade eieren. Laat staan als je hen gebak geeft met het doel gebakken eieren te
krijgen.
doen verminderen. Nog steeds was deze enorm, ja bijna op het pijnlijke af. Even was het hem
ontgaan dat apen, als voorlopers van de mens, ook over erecties konden beschikken. De DVD
vroeg nog steeds om actie, zijn erectie nam niet af en in zijn gedachten doolden nog steeds de
blote Valjakov-meisjes in het rond. Hoe deze vicieuze cirkel te doorbreken. Toch opstaan en
het schijfje verwisselen? De daad bij het woord voegende wankelde hij in grote onbalans naar
het DVD-apparaat dat zich terzijde van het enorme beeldscherm bevond. Maar voor hij het
bedieningspaneel kon beroeren ging hij overstag en door een flinke bloedarmoede in het hoofd
stortte hij ter aarde. Zijn erectie verdween plots als een regenboog tegen een blauwe lucht en
bevrijd van deze zware last kon hij weer helder denken. Hij was hier met een missie, die hem nu
-ondanks de vele dwaalwegen- weer helder voor ogen stond. Hij was uitverkoren om vandaag
voor de W.I.N.-commissie nu eens eindelijk de waarheid boven tafel te brengen. Welk pak zou
hij aandoen? Welke kousen? Zijn nieuwe? Hij pakje het rode ruitjes jasje uit 1997 en zijn rode
lange broek. Toen hij aangekleed was zag hij er uit als een betrouwbaar mens. Iedereen zou
hem geloven. Na uitgebreid gefouilleerd te zijn -wat was dat toch altijd zalig- stapte hij de zaal in.
Achter de tafel zag hij tot zijn schrik het glaasje WIN-water staan waarvan hij de uitwerking zo
goed kende. Nog zo'n erectie zou hij niet overleven - dus zou één druppel van dat vocht al
dodelijk zijn. Nu wist hij het zeker dat dat de inhoud van zijn betoog zou zijn: dit vocht leeft niet,
integendeel dit vocht is het vocht van de dood en verderf. Net zo dood en verderfelijk als de
natuur van Ittoggoormorrit. Dat was het doel van zijn ontbering, dat was het doel van zijn reis.
De schrik van het glaasje water had een intense innerlijke warmte bij hem losgemaakt. Gloedvol
begon hij aan zijn omstreden speech. Hij stond op het podium, keek de zaal in en sprak zijn
eerste woorden uit. Plotseling ging de deur, achter in de zaal, open en werd er een manshoge
fallus binnengereden die op een wit onderstel was geplaatst met een aanduiding erop: "NIEUW!
Vruchtbare Fabriek - Collectie 2005". Een luid applaus klonk op dat spoedig overging in een
staande ovatie, terwijl de wagen met het ivoorkleurige beeld door het middenpad het spreek-
gestoelte naderde. Plotseling lichtte de fallus op en stierf het applaus uit. Even kon je een speld
horen vallen. De stilte werd ruw onderbroken door zijn mobieltje. Ondanks het uitdrukkelijke
verbod op gebruik van deze communicatiemiddelen in het openbaar keek hij toch op het kleine
schermpje. Er verscheen een SMS bericht. "Je wordt grootvader". Dit bericht kwam van zijn
oudste dochter. Hoe is dat nu mogelijk ??? Hadden zij ook het "WINWONDER" ontdekt? Snel
herstelde hij zich en deed of er niets aan de hand was. Met "Majesteit, leden der commissie,
en andere nieuwsgierigen" begon hij zijn pleidooi "Het is mij een groot genoegen u te kunnen
mededelen dat mijn fallus te vergelijken is met het lichtend voorbeeld dat net binnen gereden is".
De majesteit kon een glimlach en enige opwinding niet onderdrukken en deed een poging ge-
shockeerd om zich heen te kijken. Nooit was het zijn bedoeling geweest om de grootte van zijn
geslacht publiekelijk met anderen te delen. Immers, hij wist dat hij altijd de winnaar was. Een
gevoel van schaamte overviel hem dat hij zijn grote geheim had prijsgegeven en het gloedvolle
betoog dat hij wilde afsteken verzandde in het stotteren van een aantal onverstaanbare zinnen.
Het publiek werd onrustig, ging onderling met elkaar van gedachten wisselen en van achter uit
de zaal werd een zacht maar steeds duidelijk wordend spreekkoor hoorbaar. "Laten zien, laten
zien" werd er gescandeerd. Het publiek stond als één man op. Zelfs de majesteit liet zich niet
onbetuigd en met zelfs een koninklijke 'goedkeuring' liet hij, vol schaamte en gene, zijn herme-
lijnen mantel openvallen waardoor een gekunstelde constructie van bamboe en kippengaas
zichtbaar werd, in de verste verte niet te vergelijken met het lichtend voorbeeld dat tussen hem
en de spreker stond opgesteld. Een vreselijk gejoel boegeroep steeg nu op uit de zaal en hij
-de koning- weende bittere, maar vorstelijke tranen. En dit maakte indruk op de woedende
menigte, want zo hadden zij hun koning nog niet eerder gezien. De spreker, onaangenaam
verrast door deze onverwachte actie van zijne majesteit, probeerde de situatie te redden door
te wijzen op het overbekende verhaal van de onlangs overleden Donald Jones. Hij was immers
de man die een doosje had wat hij verzekerd had voor een miljoen. Niemand had zich, al die
jaren, afgevraagd wat er in dat doosje zat.
ME met groot vertoon Den Haag binnenreed, landde het vliegtuig met de wereldberoemde
plastisch chirurg, die gevraagd was om cosmetisch in te grijpen. Maar nu hij publiekelijk had
laten zien dat hij de afgelopen tijd over zijn grootste geheim gelogen had, was er voor hem
geen weg meer terug. Ook al had hij de zaal tot bedaren gekregen -de koning de onwaarheid
voorschotelen waardoor er tranen van teleurstelling vloeiden- druiste tegen alle regels van het
land in. Dat de zaal stil werd was niet ZIJN verdienste. Men werd stil om wat er te gebeuren
stond. De enorme fallus was gedoofd, de zaalverlichting ging aan, de koning stond op en liep
richting sprekersgestoelte. Hij zei op strakke toon dat de hermelijnen mantel afgedaan moest
worden en vanuit de coulissen van het toneel werd hem een elektrische heggenschaar over-
handigd. Krachtig genoeg om een constructie van bamboe en kippengaas te doorklieven. De
stekker ging in het stopcontact, de heggenschaar liet haar tanden over elkaar heel schuiven,
de koning sloot zijn ogen alvorens hij handelend zou gaan optreden. Het enige geluid dat te
horen was, was het geluid van de heggenschaar en die kwam gevaarlijk dicht bij. Het trom-
geroffel zwol aan. De heggenschaar had enige moeite om zich een baan door de bamboe en
het kippengaas te banen. De bamboe viel al snel op de vloer. Het kippengaas bleef steken in
de heggenschaar en de vonken spatten overal. Het licht in de zaal viel uit. Hoe vaak moest de
arbo-dienst nog vertellen dat een heggenschaar niet voor kippengaas was. Was de plastisch
chirurg voor niets gekomen? Zeker niet! Zijn bijdrage aan de totale verwarring bij de toehoorders
in het donker zou de geschiedenis ingaan als 'de avond van de sterrenregen'. Want dat was
alles wat overbleef van deze op zich legitieme bijeenkomst in het hoge noorden van Groenland:
een regen van sterren die tot ver in de omtrek van Ittoggortoormijt als een verlichte koepel
zichtbaar was. De eskimo bij het wak kon er niet warm of koud van worden. Lichtverschijnselen
waren in het geheel niet van invloed op zijn lichamelijk gestel, laat staan een wetenschappelijke
verhandeling over W.I.N.-water. Zolang het maar vloeibaar bleef, dat was zijn enige zorg. Plot-
seling bewoog de vislijn die het donkere wak inliep. Gespannen tuurde hij in het donkerblauwe,
ja bijna zwarte gat. Als door een onzichtbare kracht, een soort magneet, voelde hij een drang in
zich opkomen die niet meer te beheersen leek. De eskimo stond op, ontdeed zich van zijn
kleding en keek nogmaals in het donker gat. Voor zijn gevoel was zijn hartslag op kilometers
afstand te horen. Ondanks zijn naaktheid en de bittere kou stond het zweet hem op het voorhoofd.
Een druppel viel op het water in het wak en deed het rimpelen. Hij bleef kijken, bleef zweten.
Hij keek omhoog en bewonderde de sterren aan het firmament, toen pakte hij de vislijn beet en
liet zich langzaam in de duisternis zakken. In een wolk van opstijgende luchtbellen daalde hij af
naar de duisternis van de zee. Na een paar uur onderwater te hebben gezwommen -met een glas
W.I.N.-drank is dat geen probleem- kwam hij bij een kruising. Links zag hij een silhouet. Het was
een slanke, lange, elegante vrouw met een kastanjeachtige bruine huid en zwarte haren. Haar
gezicht was onmiskenbaar Italiaans, niet uitgeproken mooi, maar met brede aardse trekken die
zelfs op twintig meter afstand een rauwe sensualiteit leken uit te stralen. Doordat ze in een water-
stroom lag werden haar kleren tegen haar lijf gedrukt en kwamen haar tengere kleine borsten
duidelijk uit. Hij wenkte haar met de bedoeling..... (wordt vervolgd)
