| Intro | Butterworth | Dymock Poets | Roelofs | Dowson | de Bock | Breitner | Schelfhout | Olie |

 

       
       Portrait in his mid-40's
 

Ernest John Moeran, Jack voor zijn familie en vrienden, werd in 1894 in het
Engelse Norfolk geboren. Zijn moeder was afkomstig uit deze streek -zij zou hem
overleven- en hij had een Ierse vader die  Anglicaans priester was. Hij zou voor altijd
beinvloed blijven door het dorre landschap van zijn geboortestreek en zijn Ierse
afkomst. In 1951 werd zijn dode lichaam gevonden in Kenmare, Ierland, in de rivier
waar hij of een fatale hersenbloeding kreeg of zich van het leven benam.
Hij leerde zichzelf piano spelen, ging op jonge leeftijd muziek studeren en trok naar
de Royal College of Music, waar hij in aanraking kwam met de muziek van Elgar,
en waar hij Delius ontmoette. Hij ging helemaal op in de muziek van zijn tijd.
Hij deed dienst in de Eerste Wereldoorlog, waarin hij ernstig gewond werd door
een granaatscherf en tengevolge daarvan moest er een metalen plaat in zijn hoofd
gezet worden. Dit soort verwondingen brengen enorme emotionele problemen
met zich mee, evenals overduidelijke lichamelijke belemmeringen.
Voor de rest van zijn leven had hij op verschillende manieren te lijden van zijn
verwondingen: Er wordt beweerd dat hij stevig alcohol gebruikte, hoewel een aantal
van de daarbij behorende verschijnselen ook voorkomen bij hen die lijden aan ernstige
verwondingen aan het hoofd, zoals problemen met het lopen en het praten met
dubbele tong. Bovendien werd voor dit soort patiënten het drinken van alcohol juist
aangeraden, in de wetenschap dat alcohol er voor kon zorgen de pijn en problemen
te verzachten.



Kenmare's well-known inhabitants


Na de oorlog, terwijl hij voortdurend leed aan de gevolgen van dit ernstige trauma
(wat trouwens voor iedereen gold die dit meegemaakt had, maar zeker voor
kunstenaars), ging Moeran toch terug naar de Royal College of Music om zijn muzikale
studie weer op te pakken, zoals dat gebruikelijk was voor vele jongemannen van zijn
leeftijd. Hij raakte bevriend met John Ireland, Arnold Bax, maar vooral met Peter
Warlock, die zich bij het schrijven van muzikale kritieken van de naam Philip Heseltine
bediende. Op het amoureuze pad ging het op en af, maar zijn grote liefde was toch
de celliste Peers Coetmore, die hij voor zich wist te winnen met een prachtige Cello
Concert, dat hij speciaal voor haar schreef. Dit Cello Concert, dat in haar uitvoering
helaas geen recht werd gedaan, kent nu een opname door Raphael Wallfisch die naar
boven brengt wat voor schitterend werk dit eigenlijk is. Moeran en Coetmore,
de verkering was succesvol, het huwelijk allerminst.



Jack and Peers  
 

Op de helft van zijn leven keerde hij terug naar zijn Keltische roots, naar
 Ierland met zijn verrukkelijke bevolking en landschap. Hij zou er regelmatig
terugkeren. Zijn symfonie is een werk dat de tweedeling weerspiegelt tussen
zijn Engelse en zijn Ierse achtergrond.

Als hij vandaag de dag al genoemd wordt, dan wordt Moeran het meest
vergeleken met Vaughan Williams en hij behoort inderdaad meer tot de Engelse
pastorale muzikale school van de 20e eeuw dan tot de stadse, wellevende en
gekunstelde stijl van Walton. Moeran echter, heeft zijn eigen stem, kenmerkend
en liefelijk, en is niet de 'lichtgewicht' zoals sommige componisten, die materiaal uit
de volksmuziek als bron van inspiratie gebruiken, maar al te vaak
gekarakteriseerd worden.

(Source: Jane Erb, Classical Net)



Into Kenmare
 

Mijn eerste kennismaking met Moeran's muziek was via het voormalige
radioprogramma 'Vincent na Middernacht' (elke werkdag van 00.00 - 01.00 uur, Radio 4).
Ik viel midden in het symfonische werk 'Lonely Waters' dat door zijn pastorale
schildering voor mij model stond voor alles wat puur Engels is. De herkenning
hiervan was huiveringwekkend en onontkoombaar...

"So I'll go down to some lonely waters,
Go down where no one shall me find,
Where the pretty little small birds do change their voices,
And every moment blow blustering wild"

Hier in Kenmare eindigde zijn leven, te midden van zijn 'Mountain Country',
in eenzaam water... Helaas veel te vroeg, maar wat blijft is zijn kleine, maar
prachtige oeuvre. Vincent bedankt!

méér over E.J. Moeran: The Worldwide Moeran Database  

                                                            In the Mountain Country