Shallys at Bournemouth Beach
 
 

Shallys

.....Er waren er honderden, schouder aan schouder langs de zee.
Ik nam aan dat ze waren voortgekomen uit de badkoetsjes.....

.....Het badkoetsje- een schuurtje op twee wielen- was veranderd in een
vaste kleedkamer, en vervolgens waren ze in rijen langs het strand gezet;
en ten slotte waren het miniatuurhuisjes geworden -'shallys'.....

.....Ik keek naar binnen en verwachtte niet anders dan roestige grasmaaiers
en harken en gieters te zien. Soms zag ik een fiets, maar meestal waren deze
éénkamer-shallys ingericht als poppenhuizen of speelgoedbungalows.
Je kon zien wat de Engelsen als onmisbaar voor een dagje aan het strand
beschouwden. Ze waren geverfd, aan de wanden hingen ingelijste platen
(katten, paarden, zeilboten), en er stonden plastic rozen in een vaas die een
jampot was geweest. Binnen stonden steeds opklapbare ligstoelen, en
achterin was een plank met een elektrische kookplaat en een gedeukte
ketel en een paar kopjes. Ze waren inericht voor thee en een dutje-in veel
ervan zag ik stretchers, plastc kussens en dekens; in sommige lagen
hengels; in een paar zag ik speelgoed. Het was niet ongewoon om daar-
binnen een halve fruitcake te zien, een paraplu en een Agatha Christie.....

.....Alle shallys hadden een nummer, soms een heel hoog nummer, wat getuigde
van het grote aantal. Maar die nummers onderscheidden hen niet, want ze
waren allemaal ook van een naam voorzien: 'Seaview', 'The Waves',
'Sunny Hours', Bide-a-Wee', op de deur geverfd, of met losse letters
op een naamplaatje.....

.....De shallys stonden vlak naast elkaar, maar desondanks waren ze
heel besloten. In Engeland zorgt nabijheid voor onzichtbare barrières.
Elk shally leek alleen te staan, niemand besteedde enige aandacht  aan
wat er bij de buren gebeurde. 'Seaview' zat thee te drinken terwijl
'The Waves' de Daily Express bestudeerde; 'Sunny Hours' hield siësta,
en het echtpaar in 'Bide-a-Wee' zat somber over de post gebogen.
alle conversatie geschiedde op fluistertoon. de shallys vormden geen
gemeenschap. Elk shally was zelfstandig en apart, er was geen sprake
van nabuurschap. Ze vertoonden elk hun eigen Engelse sfeer van hectische
rust. Een gemeenteverordening schreef voor dat niemand de nacht in een
shally mocht doorbrengen, dus was zo'n shally een toevlucht voor overdag,
en het werd gebruikt met de intense concentratie en het gevoel voor alles
buitensluitende privacy waarmee de Engelsen omgaan met alles wat hun
eigendom is -ze stoorden niemand, ze drongen niet door op andermans
terrein, en deden niets gemeenschappelijk. Wie wilde weten hoe de
Engelsen leefden, zou een behoorlijke indruk kunnen krijgen door een
wandeling te maken langs die kilometers lange rijen shallys, want tot het
gemiddelde Engelse huis laat men geen vreemden toe -en ook geen vrienden:
daarmee bedoelen ze niets persoonlijks, het hoort gewoon niet- ; het shally
echter lag geheel open en bloot voor het oog van de vreemdeling, net als de
poppenhuizen waarvan ze wat weg hadden, en waar ook een van de
wanden ontbrak. Je kon zó naar binnen kijken.
Daarom deed niemand dat ooit.....
 

(Uit: 'Het drijvende koninkrijk '   - Paul Theroux)