Nachttrein naar Toscane                                  - Cees Sleven, 12/13 september 2015



De trein

Zijn opdracht was duidelijk: "haal twee koppen sterke koffie en neem wat lekkers mee. Zullen ze vast wel hebben". Met enige tegenzin stond hij op van zijn plek aan het raam en manouvreerde zich naar het middenpad van de hevig schuddende trein. De exacte plaats van het restauratierijtuig was hem onbekend, maar gevoelsmatig koos hij de weg naar voren, richting locomotief. Dit had hij afgemeten naar de positie van zijn eigen rijtuig in de trein en zijn drang om eerder op de eindbestemming aan te komen dan ieder ander. Na de eerste scheidingsdeur met het volgende rijtuig, die met een simpele druk op een geelverlichte knop te openen was, veranderde het looppad van richting en liep langs compartimenten waarvan van velen de wat smoezelige gordijntjes reeds gesloten waren. Wat zich daarachter afspeelde kon hij slechts raden. Het volgende rijtuig was moeilijker te betreden. Met flinke kracht moest hij twee deurhendels uit elkaar drukken om een open ruimte te kunnen betreden waarin zich in het midden een donkerhouten tafel bevond die door artdeco-lampen flauw verlicht werd. Terwijl hij zich nog zorgen maakte over hoe hij straks op de terugweg, met in beide handen dampende koffie, deze hendels uit elkaar zou krijgen, viel zijn oog op een viertal zwaar bebaarde mannen die onder het gedempte licht op fluisterende toon met elkaar spraken. Bij zijn binnenkomst viel onmiddellijk het gesprek stil alsof zij iets kwaads in de zin hadden en op heterdaad betrapt werden. Wie waren zij en wat deden zij hier? Hij gunde zich geen tijd voor de antwoorden op deze vragen en zich tegen de zijwand van het rijtuig drukkend passeerde hij voorzichting dit tafereel, nagestaard door de baardmannen die hun gesprek pas voortzette toen hij achter de volgende scheidingsdeur was verdwenen. Hij stond nu tussen twee rijtuigen in op ijzeren platen waaronder de rails ratelend werd voorbij getrokken. Met enige tegenzin opende hij de volgende deur die in tegenstelling tot alle andere geblindeerd was. Na de druk op de knop opende deze zich langzaam en enigzins plechtig. Ook deze nieuwe ruimte was schaars verlicht, maar rijkelijk versierd met barokke ornamenten en vazen met de prachtigste bloemboeketten. Ook schitterde er overal kaarslichtjes die een dans tussen licht en schaduw op de wanden projecteerden. Tegen de achterwand van de wagon stond een beeld van een Madonna op de maansikkel. In al zijn eenvoud was dit misschien wel het meest imponerende dat hij tot nu toe was tegengekomen. De Madonna keek meewarig op hem neer. Altijd maar die kaarsjes, de vragen en smeekbeden aan haar adres. Wat zou zij toch graag haar maansikkel eens verlaten en zich mengen tussen de reizigers of plaatsnemen achter de ramen om in alle rust te bekijken wat wij van de wereld gemaakt hebben. Maar dat Kind. Nee, ze heeft nu eenmaal de zorg voor dat Kind op haar arm. En dat geniet van de vele kaarsjes om Hem heen. Terwijl hij zich met moeite op de been kon houden omdat de trein  schuddend en bonkend over een spooremplacement denderde, maakte hij oogcontact met het Kind en meende dat het zachtjes naar hem lachte. Hij had hier graag nog even gebleven, maar wilde ook zijn opdracht -twee koffie met wat lekkers- niet verzaken, dus ging hij verder op zoek naar de restauratie. Het volgende rijtuig had twee gangpaden aan weerszijde van compartimenten in het midden van de ruimte. Hij koos het linker pad en kon zijn nieuwsgierigheid niet onderdrukken door een blik naar binnen te werpen. Het waren de kijkdozen uit zijn jeugd: zijn oude schoolklas met de vertrouwde platen aan de muur. Het uitzicht over de daken van de stad vanuit zijn jongenskamer. Het park waar hij zijn eerste meisje kuste, gadegeslagen door de eendjes in de vijver. Hij schuifelde van compartiment naar compartiment tot de beelden zich vervormden tot kaleidoscopische proporties. Draaiend glas in honderdduizend kleuren, die in de laatste vitrine langzaam maar zeker uitdoofden tot slechts diep zwarte donkerte overbleef. Wat had dit te betekenen? Waarom moest hij dit zien? Bevatte het misschien een voorspellende boodschap? Nieuwsgierig naar antwoorden betrad hij de volgende wagon, een helemaal lege ruimte zonder ramen, met alleen in het midden op een sokkel geplaatst, een helder verlichte wereldbol. Voorzichtig liet hij deze ter orientatie om zijn as draaien, toen hij een rode stip met de tekst "U bevindt zich HIER" ontdekte, ergens middenin het water van de oceaan. Met een lichte aarzeling plantte hij zijn wijsvinger op de stip en vanaf dat moment kroop een onaangename vochtigheid vanaf zijn voeten naar omhoog. Eerst nog een dun laagje, maar al snel klotste het water van wand naar wand op het ritme van de schokkende wagon. Nu nam angst volledig bezit van hem en als in een paniekreactie probeerde hij half wadend de overliggende deur te bereiken. Toen het water hem tot borsthoogte was gestegen, kwam de wereldbol -waarvan het licht inmiddels gedoofd was- los van de sokkel en kwam hem al rollend over het water achterna. De deur was met geen mogelijkheid te openen en na het ondoorzichtige folie op de ruit eraf getrokken te hebben was daar... niets, geen locomotief, het einde... Slechts twee sporen die over oneindig water naar de horizon liepen. Op het moment dat de druk van de wereldbol op zijn rug het hevigst was, riep een stem: "Wat ben jij nou aan het doen?" Hij ontwaakte als uit een droom, maar de vochtigheid bleef. "Kijk nou wat je gedaan hebt! Je hele broek is nat!" Terug in de werkelijkheid realiseerde hij zich dat zijn waterflesje zich langzaam maar zeker, schuivend en schokkend, los had gemaakt van zijn raamtafeltje en op zijn schoot was gevallen. Vol schaamte keek hij naar zijn natte kruis en kon in zijn hulpeloosheid geen woord uitbrengen. "Zal ik dan maar even koffie halen? En dat lekkers kun je wat mij betreft wel vergeten!".....


Je reactie graag naar: ceessleven@gmail.com
Website: http://cees.geldersnetwerk.nl


BASECK Inc./Marco Polo Productions   Timeflyer © 1998-2015