Alan Stivell - 'Tremen'ra pep tra 1&2' (All Things Pass)

FINIS TERRAE
 

Chers paroissiens de passage,

Je suis le Curé du Cloître Pleyben,
mais je dessers aussi la paroisse de Lannédern,
et je vous souhaite déjà la bienvenue dans cette localité.
Le Dimanche, la messe a luie à 11H à Lannédern.

A bientôt.

Abbé LE DUFF
Presbytère

Enclos Paroissial - Lannédern/Finistère, Bretagne
 
 
 

Een langstrekkende parochiaan ben ik, wanneer ik tegen elven eerbiedig de enclos
van Lannédern betreedt. Het warme oktoberlicht valt met mij naar binnen door de
ruwstenen poort en strijkt langs calvaire en knekelhuis, beroert de oude stenen kruizen
op het parochiekerkhof en slaat dan uiteen op de verweerde kerkmuren. Op deze plek
bekruipt je onherroepelijk de mystiek rond de dood, die hier alom aanwezig is. Bij de
dodenkapel heft Ankou, de heidense verpersoonlijking van de Dood, zijn zeis dreigend
op naar ons stervelingen, vanaf de fries staren engelen en doodskoppen mij na...
'Ga terug door de poort naar buiten de muur, het is je tijd nog niet!' fluistert het...
maar ik tart het lot, want ik weet mij beschermd door de heilige St.-Edern wiens blik
van onder het calvaire-kruis op mij rust.

St.-Edern, eens krijger in het gezelschap van koning Arthur, overgekomen uit
Groot-Brittannië en hier in het land Argoat, het bosland, geleefd als kluizenaar.
Inderdaad wat teruggetrokken staat hij daar in het gezelschap van het hert, symbool
van hoop en wederopstanding, zinnebeeld voor Christus... Het hert Cernunnos...
Heidense en christelijke symboliek gaan hier hand in hand, zoals dood en leven...

Ik kijk uit over de Monts d'Arrée, het heuvelland, zich verheffend achter de enclos.
Ver daar weer achter verliest het land zich aan de zee, het Finis Terrae, het einde
van de aarde. Maar niet zonder slag of stoot: Overal zijn er de sporen van de nooit
aflatende strijd tussen de woedende watermassa's en de koppige granietharde rotsen.
Dood of leven, de scheidslijn is slechts een krijtstreep, waarop vast in vloeibaar
overgaat, houvast transformeert naar oneindigheid...

Mijn blik keert terug in de enclos en ik raak opnieuw betoverd door de puurheid en
intense rust van deze plek. Ook in Bretagne versterven de seizoenen, laat het late
herfstblad aarzelend los, maar alles ademt hier vrede, harmonie, eeuwigheid...

Een voorbijtrekkende parochiaan ben ik. Maar misschien wil ik hier wel blijven...
of uiteindelijk thuiskomen...
 
 
 
 

(Cees Sleven, uit: Het land Argoat, oktober 1988)