WEERZIEN...
 


 

Er zijn van die plekken op deze aarde, die een warm plekje in je hart innemen zonder dat je er ooit echt geweest bent. Of die je beter hebt leren kennen door er bijvoorbeeld langere tijd te verblijven. Plaatsen als een soort liefde op het eerste gezicht. Onaangekondigd omringen zij je, tonen zich van hun beste kant, maar laten je korte tijd later weer verward en met een leeg gevoel achter. Daarmee scharen zij zich in de rij van plaatsen waar je niet aankomt na een lange vermoeiende reis, maar waar je je bestemming verlegt om daarmee je droombeeld steeds verder voor je uit te schuiven. Niet uit verveling, waardoor je plotseling van koers verandert
in de hoop een eigen wereld te scheppen (overtuigd dat alles even fantastisch wordt), maar eerder uit berekening, in de wetenschap dat het op een goede dag ook eens verkeerd zou kunnen uitpakken... Met name dit besef houdt je alert en bepaalt mede de keuze van je bestemming... Mag je dit dualistisch noemen? Sibiu, oftewel Hermannstadt in centraal Roemenië is zo'n keuze. Welvarende enclave in een overigens straatarm land. En van hier schrijf ik je...

'   'Marie, draga Marie' - Dumitru Farcas, taragote
 

In de benedenstad heb ik een restaurant opgezocht
waarvan de grandeur zwaar op mij rust. Echt tafelzilver en -linnen op de gedekte tafels staan in schril kontrast met het aantal aanwezigen: Buiten mijn plekje aan het raam zijn alle tafels leeg. De smerige steeg waarop ik uitkijk, met afvoeren die zó uit de gevels steken en waar leidingen kriskras de muren volgen, vertegenwoordigt eerder het Roemenië anno nu. Terwijl mij een bijna zwarte penssoep wordt voorgezet, stelt zich op het kleine podium in het midden van de zaal een klein orkest op.
Naar uiterlijk duidelijk zigeuners, trots, maar met minzame en verwachtingsvolle blikken kijken zij mijn richting op. Als even later melancholische taragotklanken de hoge ruimte vullen, dwalen mijn gedachten onwillekeurig een jaar terug... Ik dans weer met Marilena op het slotfeest van de zomercursus. De zachtheid van haar lichaam en de honger in mijn ziel, de enige geheimen die ik ooit zal kennen... Haar schoonheid was onaards, ik danste met een engel... We spraken geen woord, slechts beweging was onze taal. Hier kruisten twee levenswegen elkaar, zij amper op weg, ik vermoeid op de terugweg. Onze richting was tegengesteld, maar wat bleef waren de taragotklanken die mij hier opnieuw naar toe brachten. Zij zitten vast in mij hoofd verankerd, wanneer ik later op de avond door schaars verlichte straten mijn hotel op zoek. De lucht is opengetrokken en een immense sterrenhemel wordt zichtbaar. een sterk gevoel van eenzaamheid overvalt mij plotseling.
Eenzaamheid die de romantiek van sterren doet verdwijnen en bars en nachtclubs doet vollopen. De avond duurt opeens tweemaal zo lang, ik vlucht naar bed en verberg het litteken van mijn eigen eenzaamheid...
Morgen trek ik verder, verlaat ik ommuurd Cibinium,
mijn droombeeld achterna...


Photo: Sibiu, Roemenië - Benedenstad