|
Er zijn van die plekken op deze aarde, die een
warm plekje in je hart innemen zonder dat je er ooit echt geweest bent.
Of die je beter hebt leren kennen door er bijvoorbeeld langere tijd te
verblijven. Plaatsen als een soort liefde op het eerste gezicht.
Onaangekondigd omringen zij je, tonen zich van hun beste kant, maar
laten je korte tijd later weer verward en met een leeg gevoel achter.
Daarmee scharen zij zich in de rij van plaatsen waar je niet aankomt na
een lange vermoeiende reis, maar waar je je bestemming verlegt om
daarmee je droombeeld steeds verder voor je uit te schuiven. Niet uit
verveling, waardoor je plotseling van koers verandert
in de hoop een eigen wereld te scheppen (overtuigd dat alles even
fantastisch wordt), maar eerder uit berekening, in de wetenschap dat het
op een goede dag ook eens verkeerd zou kunnen uitpakken... Met name dit
besef houdt je alert en bepaalt mede de keuze van je bestemming... Mag
je dit dualistisch noemen? Sibiu, oftewel Hermannstadt in
centraal Roemenië is zo'n keuze. Welvarende enclave in een overigens
straatarm land. En van hier schrijf ik je...
'
'Marie, draga Marie' -
Dumitru Farcas, taragote
In de benedenstad heb ik een restaurant opgezocht
waarvan de grandeur zwaar op mij rust. Echt tafelzilver en -linnen op de
gedekte tafels staan in schril kontrast met het aantal aanwezigen:
Buiten mijn plekje aan het raam zijn alle tafels leeg. De smerige steeg
waarop ik uitkijk, met afvoeren die zó uit de gevels steken en waar
leidingen kriskras de muren volgen, vertegenwoordigt eerder het Roemenië
anno nu. Terwijl mij een bijna zwarte penssoep wordt voorgezet, stelt
zich op het kleine podium in het midden van de zaal een klein orkest op.
Naar uiterlijk duidelijk zigeuners, trots, maar met minzame en
verwachtingsvolle blikken kijken zij mijn richting op. Als even later
melancholische taragotklanken de hoge ruimte vullen, dwalen mijn
gedachten onwillekeurig een jaar terug... Ik dans weer met Marilena op
het slotfeest van de zomercursus. De zachtheid van haar lichaam en de
honger in mijn ziel, de enige geheimen die ik ooit zal kennen... Haar
schoonheid was onaards, ik danste met een engel... We spraken geen
woord, slechts beweging was onze taal. Hier kruisten twee levenswegen
elkaar, zij amper op weg, ik vermoeid op de terugweg. Onze richting was
tegengesteld, maar wat bleef waren de taragotklanken die mij hier
opnieuw naar toe brachten. Zij zitten vast in mij hoofd verankerd,
wanneer ik later op de avond door schaars verlichte straten mijn hotel
op zoek. De lucht is opengetrokken en een immense sterrenhemel wordt
zichtbaar. een sterk gevoel van eenzaamheid overvalt mij plotseling.
Eenzaamheid die de romantiek van sterren doet verdwijnen en bars en
nachtclubs doet vollopen. De avond duurt opeens tweemaal zo lang, ik
vlucht naar bed en verberg het litteken van mijn eigen eenzaamheid...
Morgen trek ik verder, verlaat ik ommuurd Cibinium,
mijn droombeeld achterna...
Photo:
Sibiu, Roemenië -
Benedenstad
|
