|
Eindelijk heb ik dan de grote reis aangevangen!
Waarheen deze mij uiteindelijk brengen zal weet
ik niet,
maar ik kan mij er nu al op verheugen aanwezig
te mogen zijn op plaatsen waar tijd en levenswegen elkaar kruisen, of juist de tijdloze verlatenheid te ervaren die de mens dichter bij zijn Schepper brengt.
Met dit beeld voor ogen ben ik naar Venetië
getrokken
en laat me direct per gondel naar de Rio Santa
Marina brengen, een smal zijkanaal achter de paleizen van de
rijke kooplieden en bankiers aan het Canale Grande. Hier heerst de geur van
afvalwater en rottende vis.
Koerende duiven benadrukken de stilte van het
middaguur. Langzaam glijdt de gondel langs afbrokkelend
metselwerk, langs vochtplekken boven het klotsende water, en dan ben ik er... Ik herken het ingemetselde
wapen: Drie opgeheven, zwarte klauwen in de zilveren
dwarsbalk van het hemelsblauwe schild. Casa Polo... het
huis van Marco Polo. Begin- en eindpunt van een wereldreis... Een toepasselijker plek kan ik mij nauwelijks
voorstellen. Van hier droomde ik mijn weg langs de verre Zijderoute, en maakte mij los van de sleur van alledag. Op die stille momenten leefde ik een avontuurlijker en romantischer leven. Ja goed, het waren andere
tijden, maar het is misschien juist daarom dat ik weer
het avontuur zoek, want de mens met al zijn mogelijkheden tot liefhebben
en haten, tot vereren en verachten, tot scheppen en vernielen,
is van alle tijden. Reiziger tussen verleden en toekomst, ik voel
mij als Janus...
Ik wrik een stukje metselwerk los vlak boven de
waterlijn,
wikkel het omzichtig in een papieren zakdoek en berg het op in mijn fototas. Uit een lenskoker
haal ik -enigszins plechtig- een flesje van blauw Venetiaans
glas, en haal de stop eraf. Dan verbreek ik de waterspiegel en vang het water van de Rio Santa Marina... De gevormde steen in mijn tas zal mij op deze
lange reis vergezellen als symbool van beschaving, en het water als
zinnebeeld
van de vergankelijkheid hiervan... Ik zal je van mijn reizen verhalen als een ware
Rustichiano, en misschien ontmoet ik je wel, ergens onderweg, het is eerder gebeurd! Ik richt nu mijn blik naar het oosten, daar waar de nieuwe dag begint. Vaarwel Venice, vaarwel mijn vriend, mijn reis begint nu echt! Ik laat van mij horen...
Painting:
'Rio di San Polo'
- Watercolor by David Hume, 1995
|
