De Achterkant

Op zoek naar details bij mijn eerste bezoek aan het Toscaanse Lucca wordt ik vooral getroffen door de achterkant, de minder mooie zijde van al het fraais van deze middeleeuwse stad. De zijde die zich afkeert van de grote toeristenstro- men en een bestaan heeft aan de schaduwkant om maar zo min mogelijk op te vallen. Je moet moeite doen haar te ontdekken en los te zien van de highlights, die zich protserig in het volle zonlicht aan de bezoeker presenteren. Daar, aan de achterkant, ben je eerder ONDERzoeker, een eenling die de vertrouwde groep -rood, groen of blauw- heeft verlaten en zich, bewust van het feit een zeker risico te nemen, de donkerte heeft opgezocht. En die schaduwzijde is verras- send, vaak mooi van lelijkheid. Een monumentaal trappenhuis van een advoca- tenkantoor onderwerpt zich aan een, door het getraliede venster opgelegde, lijnenspel tussen licht en donker en doet -meer naar boven- de duisterste zaakjes vermoeden. Een geheel leeggehaald wit kerkgebouw, aangemerkt als monument 9206, ligt -temidden van bruinroestig hekwerk-, als een gebleekte schedel in de donkerte. Eens verbrak ook hier het geluid van klokken de stilte en kropen donkere orgelklanken langs de pilaren omhoog naar het houten plafond. Zij ontmoetten op de weg naar beneden de lieflijke omspeling van de hogere registers: "Cantate, Cantate! Zing!" Engelen zingt God's lof!" Het was een blik in de hemel. En nu, nu de laatste orgeltoon is weggestorven, heerst hier de volko- men stilte...

Verder trek ik het donkere labyrint in, keer om in donkere stegen. Hier dringt het geluid van de lawaaiige piazza's nauwelijks door. Ik schaam mij haast voor mijn luidruchtige voetstappen. Zij beroeren de oude kerkmuren waaruit verweerde leeuwenkoppen steken die, nog altijd dreigend, de toegang tot het Godshuis bewaken. Zij spatten tenslotte uiteen tegen de  massieve resten van het eeuwenoude amphiteater.

Mijn tijd in Lucca is beperkt. Tijd waar ik uit moet stappen, al zou ik hier eeuwig kunnen blijven. De tijd op z'n minst stil kunnen zetten in de wetenschap dat de absolute tijd onverbiddelijk voortschrijdt. De geschiedenis opgeslokt door het heden.